Coördinator pastoraat Anneke Chin-A-Fat heeft in de afgelopen jaren ontdekt dat er veel oorzaken kunnen zijn waardoor je je eenzaam kunt voelen. Met mensen van de Protestantse Gemeente van Poortugaal en partners uit de coalitie ‘Albrandswaard tegen eenzaamheid’ konden veel eenzame mensen geholpen worden. ‘We zijn niet alleen een kerk voor de leden, maar ook de kerk van het dorp.’
De coronatijd is voor veel mensen eenzaam geweest. Herken je dat?
Anneke Chin-A-Fat: ‘Nou en of. Mensen die geen bezoek mochten ontvangen en zelf nauwelijks ergens heen konden. Eenzaamheid was er al, maar die werd door Corona wel groter. Heel bijzonder vind ik het hoe bijvoorbeeld de 85-jarige tweeling, mevrouw Vrijhof en mevrouw Van der Ent, daarmee is omgegaan.’ (Lees hun verhaal hieronder op deze pagina.)
Wat heeft het pastoraat van de Protestantse Gemeente van Poortugaal gedaan?
Anneke: ‘Het mooie is dat veel mensen heel graag andere mensen wilden helpen. Jongeren deden boodschappen voor anderen, kerkdiensten werden online uitgezonden en anderen bezorgden tekeningen, kaarten en briefjes bij mensen die alleen thuis zaten. Zo’n klein gebaar maakt eenzaamheid hopelijk toch een beetje minder.
Maar de meeste energie ging naar gesprekken met mensen, vooral via de telefoon. We hebben een kring van bezoekvrijwilligers en pastoraal ouderlingen. Zij bezoeken regelmatig mensen die meer contact willen. We hebben ons bij het begin van Corona aangesloten bij het landelijke initiatief #Nietalleen. Hierdoor zijn we ook goed te vinden voor mensen die niet lid zijn van de kerk.’
Want jullie helpen ook mensen die niet lid zijn van de kerk?
Anneke: ‘Ja, iedereen is welkom bij ons. We zijn een kerk van het dorp. Mensen die meer contact willen, kunnen bij mij terecht. Dan breng ik hen in contact met een van onze vrijwilligers of met de predikant. Voor praktische zaken zoals de Maatjes werk ik regelmatig samen met Welzijn Albrandswaard. En we hopen snel onze ouderenmiddagen in kerkgebouw De Haven weer te kunnen opstarten.’
Wat raakt jou het meest rondom eenzaamheid?
Anneke: ‘Hoe belangrijk het voor mensen is om hun verhaal ergens kwijt te kunnen. Voor #Nietalleen heb ik zelf veel mensen gesproken. Dan zat ik echt lang met iemand aan de telefoon. Soms was één telefoontje genoeg om er weer tegen te kunnen en anderen heb ik meerdere keren gesproken. Verder heeft de saamhorigheid in de coronatijd me geraakt. Er was meer eenzaamheid, maar ook zoveel gezamenlijke actie. Ik hoop dat die betrokkenheid ook na Corona blijft en dat we aandacht voor elkaar blijven houden.’
‘Eenzaamheid verdwijnt niet. Maar je kunt het wel doorbreken.’
Mevrouw Vrijhof en mevrouw Van der Ent-Vrijhof zijn een eeneiige tweeling van 85 jaar. Ze hebben allebei al het nodige meegemaakt in hun leven en kennen het gevoel van eenzaamheid. ‘Ons motto is vechten en doorgaan, niet achter de geraniums gaan verpieteren.’
Mevrouw Van der Ent-Vrijhof: ‘In de afgelopen jaren heb ik twee keer kanker gehad. Wonder boven wonder heb ik het overleefd. Ik ben al langere tijd weduwe en twee van mijn kinderen zijn overleden. Dat draag ik altijd met me mee. Ik heb slechte dagen, waarop ik me eenzaam voel. Meestal blijf ik daar niet in hangen. Mijn zus en ik zeggen altijd: vechten en doorgaan, proberen de draad weer op te pakken.’
Mevrouw Vrijhof: ‘We hebben geluk dat we elkaar hebben. Zelf ben ik na 35 jaar huwelijk gescheiden. Wat mijn zus meemaakte, raakte mij natuurlijk ook. We wonen apart, maar wel in dezelfde straat. Elke dag maken we samen een wandeling en in de lockdown mochten we naast elkaar zitten, net als een echtpaar. We missen wel de leuke contacten tijdens maaltijden in het Boerderijtje (een activiteit van Welzijn Albrandswaard, red). Gelukkig hebben we veel andere mooie dingen, maar daar moet je wel wat voor doen.’